...1974 yılında, henüz 34 yaşında 3 çocuğuyla "dul" kalan bir kadın
için İzmir, büyük bir şehir. Toplanıp babamın memleketi Gönen'e
götürülüşümüzün tek anlaşılır nedeninin bu olmadığını anlamak uzun
yıllarımı alacaktı elbet! Benden 8 yaş büyük ağabeyim "uyduruyorsun"
dese de, ben "hatırlıyorum"...
İyi anılan bir memuriyet hayatının,
mutlu/hüzünlü binlerce anıyla bezenmiş 13 yıllık bir evliliğin,
donanmaya karşı içilen keyif çaylarının, odaların, duvarların,
oyuncakların, 5, 11 ve 13 yaşında 3 çocuğun gelecek hayallerinin, bir
annenin omuzlarına yüklenen dağ gibi bir yaşamın o kamyona sığabilmesi
ne kadar da ilginç! Demek böyle, insan hayatı esnek bir don lastiği gibi
her bedene, her eve, her kente bir şekilde oldurulabiliyormuş... Biz
çocuklar için "sokak oyunları", annem için ise "sokak bakışları"
kavramının öğrenileceği yıllar, o kamyondan indiğimizde başladı...
Şimdi, İzmir'e dair ortak bir ölümden başka, balkonlar arası sepetle
oyuncak mübadelesi yaptığımız, sahip olduğum ilk arkadaşım, ilk
oyundaşım Müge'yi ve ablasının duvarda asılı olduğu halde zinhar
dokunamadığımız gitarını da geride bırakma zamanı gelmişti.. Müge,
onunla vedalaşabilmişmiydim? İşte bunu hatırlamıyorum... Onca yıl geçti,
hala tanıştığım ya da duyduğum her Müge'nin O olma ihtimalini gözden
geçirmeyi ihmal etmedim... Soru sorma alışkanlığı olmayan biri olarak,
soruları sadece Müge'lere sordum.. Hani Dünya küçüktü?...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder