Sayfa 1

BAŞLANGIÇ...
Geriye dönüp baktığımda, hatırladığım o ilk gün, benim için başlangıçtır... Haksızlık oldu, elbette sadece benim için değil, beş kişilik bir aileden geriye kalanlar için bir başlangıç!
İzmir'de, tarihi meşhur asansör yakınlarında, lebiderya bir daire. Uzun gibi görünen, ama şimdi düşününce kısacık bir memuriyet hayatının finalinde elde edilmiş, yaşanmaya hak görülmüş, geniş pencerelerinden o dönemin gurur kaynağı donanmanın demir attığı koya bakan o güzel ev... Nihayet, 3 çocuklu bu ailenin ferah feza yayılabildiği, keyif çaylarının içilip, babamın akşamları eş dostla 2 kadehten fazla olmamak koşulu ile demlendiği kocaman balkonlu evimiz...3. Mayıs 1974 sabahı babam henüz işe gitmişken, ben henüz bebekle oynama yaşımdayken, annem henüz güzel bir ev, mutlu bir ailenin kadını olduğunu hissetmişken zil çaldı...
Gelen, babama çok da benzeyen, tıpkı onun gibi takım elbisesinin içindeki incecik kravatı ve kaytan bıyığıyla dönemin erkeklerine has kibar ve munis tavrının altında gizlenmiş tedirgin ses tonuyla hatırladığım bir adam... Babamın bankadan bir arkadaşı olsa gerekti... İşte bir ailenin kırılma noktası, tam da o zilin çaldığı andı...
"Yengehanım, bankaya gelmen gerek"
"O dönem" demekten kendimi alamıyorum. Sadece "o dönem"e mi aitti bu sıfat? Yengehanım!
Başka hangi dilde hange kültürde böyle bir sıfat vardır? Kibarlık ile samimiyet arasındaki ince çizgide
gezinen bu sıfat, inceliğini hangi zamanda yitirdi?
İki ağabeyim okulda, ben hala bez bebekle oynama yaşımdaydım...
Karşı komşumuza teslim edildim... Niçin tutturmamıştım ki " ben de geleceğim" diye.. O zaman çocuk olmak da mı başkaydı, yoksa ben başka türlü bir çocuk muydum?
Lacivert pardesüsünü sırtına geçirdiği gibi hızla merdivenlerden inen annemin, komşumuzun balkonunda arkasından gidişini izlerken, O'nu son kez "sadece bir kadın" olarak gördüm... Sonraki yıllar annem, bir gelin, bir anne, dul bir kadın olmaktan öteye geçemedi... Hiç bir zaman bir daha asla "sadece kadın" olamadı...